Kendimden utandım

     Anladım ki hiç bir insan 4*4 lük değilmiş. Ben her zamanki gibi insanları çok masum görmüşüm.

Dün kendimden utandım. İki kardeşin arası bozulmasın diye düşünürken kendime yakışmayan şeyler yaptım. G.. ile en başından beri çok yakındık. Tamam hataları vardı ama diğerlerinde yanında en masum o kalıyordu. O da beni kendine yakın hissetmiş olacak ki dün gece ne var ne yoksa döküldü. Murat'tan hoşlandığını itiraf etti. A...'nın da aynı zamanda Murat'tan hoşlandığını söyledi. Eğer A.. mutlu olacaksa ben aradan çekilirim bile dedi. Kardeşinin Murat'la çıktığından haberi olmadığı için ona haksızlık ettiğini düşünüp kendini paraladı. Saatlerce ağladı. Kardeşine bir haftayı zehir ettiğini düşünürek. Bense "başkaları için kendini yıpratma" demekten başka bir şey gelmedi elimden. Diyemedim ki "Sen kardeşine daha burdan gitmeden Murat'tan hoşlandığını söylediğin halde o sana ihanet edip Murat'la çıkıyor" diye. "Senin kardeşin senin canını yakmak için her yolu deniyor" diyemedim. "Sen kim ne derse o yöne gidiyorsun" diyemedim. "Kardeşin sanıdığın kadar masum değil" diyemedim. "Murat bile bu sefer her şeyi b.ka çevirdi" de diyemedim. "Senden hoşlanırken kardeşinin yaptıklarına göz yumdu" diyemedim. Daha söylemem gereken o kadar çok şey varken hiç birisini söyleyemedim. Hepsi boğazıma dizildi. A.. dan ayrı G..nin kardeşinden ayrı nefret ettim. Her şeye rağmen Murat'ın yanında olmama rağmen bu sefer ona bile çok kızdım. Şimdi G.. ile ne yapacağını düşünüyor. A.. zerre kadar umrunda değil zaten. Haa birde G.. nin kardeşi var tabi. Ondan ayrılır da G.. ile çıkarsa ortalığı birbirine katacağına adım gibi eminim.

     Neyse ne ben dün gece uzuuuuuuunnn bir aradan sonra rahat bir uyku çektim. G.. için ne kadar üzgün olsam da şu saatten sonra yapacak bir şey yok. Hayat bazen gerçekten acımasız olabiliyor işte. Bir de insanlara güvenirken bir iki kere değil defalarca düşünmek gerekiyormuş. Hatta bana kalırsa kimseye güvenmemek en iyisi..