Bilinçaltımın Sunduğu Acı Gerçekler (2)

      Bilinçaltım yine aktif bir döneminde bu ara. Bu seferde aldı beni çalıştığım işyerindeki iki kardeşin olayını hatırlattı. Biraz da Murat'ın bu ara yaşadığı olaylar sebep oldu buna. Biliyorsunuz ki en yakın arkadaşım Murat üç kızın arasında sıkışıp kalmıştı. Ve bu kızlardan ikisi birbiriyle kardeşti. Hahh işte bu olayın bir benzerini de işyerinde iki kardeş arasında yaşamıştım. S. ve F. aralarında bir yaş olan iki kız kardeşti. Her yörede olduğu gibi bizim oralarda da okumayan kızlar belli bir yaşa geldi m evlendirilir. Eğer sen biriyle konuşmuyorsan bu iş görücü usulüyle olur.

     Ben o ara S. ile çok yakın arkadaştım. Sürekli beraberdir. S. yüzü çok güzel olmasa da vücudu güzel bir kızdı. İnsanın baktıkça bakası gelenlerden. Bende bir kaç santim daha kısa boyluydu, zayıftı ve yanağında gamzesi vardı. F. ona göre daha kilolu, kısa boylu ve birazda zıpır bir kızdı.

     Mesaiden geç saatte çıktığımız bir gün F.leri bırakmak için onların mahallesine girdiğimizde F. kolumdan tutup bir çocuğu gösterdi. Çocuk orta boylu temiz yüzlü ee birazda yakışıklı bir çocuktu. F. ondan hoşlandığını söyledi. Aynı mahallede oturduklarını ailelerinin birbirleni tanıdıklarını ve onu sık sık gördüğünü de söyledi. F. o dönemde işyerindeki her kız gibi bir çok erkekle konuşuyor, sevgili oluyordu ama bu çocuk onun için farklıydı. Bana onu hissettirmişti en azından.

      Bu olayların üzerinden uzunca bir vakit geçtikten sonra bir gün S. ve F. suratları beş karış işyerine geldiler. Haftasonu birşeyler olmuştu belli ki. S. ile daha yakın olduğum için onu kenara çekip ne olduğunu sordum. Önce ses etmedi. F. ile konuşmamı söyledi. Onun yanına gittim. F. hiçbir şey umrunda değilmiş gibi görünmeye çalışsa da dünyası başına yıkılmış gibiydi. Ne olduğunu sorduğumda "bir şey yok" deyip geçiştirdi. Yine ilk fırsatta S.nin yanına gidip ne olduğunu sordum. Biraz ısrardan sonra ağzındaki baklayı çıkardı. "F.nin sana gösterdiği bir çocuk vardı hatırladın mı??" Hatırlamıştım. "Onlar hafta sonu beni istemeye geldi." Ben şok. Kardeşinin hoşlandığı çocuk ablasını istemeye gelmişti. F.nin o ruh halini tahmin bile edemiyordum. Bir zamanla konuştuğun, hoşlanıyorum dediğin çocuğa enişte diyecektin. Hem de bir ömür boyu. İnsan nasıl dayanırdı böyle bir şeye. S.ye onun ne cevap verdiğini sordum. "Evet dedim Pire" dedi. Kendini bu duruma mecbur hissediyordu. İlk evlenen ablası annesinin yanından ayrılmak istemediği için damat içgüvey gelmişti. Şimdi eğer o burdan, yakın çevresinden biriyle evlenmezse ailesinden uzak bir yere gidecekti ki bunu hiç istemiyordu. Üstelik kendisini hiç güzel bulmuyordu ve başka istemeye gelen kimse olmaz diye korkuyordu. Kendince bahanelerini sıralamış ve kardeşinin zamanla unutacağını düşünüp kabul etmişti. Sonra ne oldu ne bitti bilmiyorum. S. en son beni düğününe çağırdı ama ben gidemedim. F.  bu düğün hazırlıkları yapılırken nasıldı onu da bilmiyorum. Bildiğim tek bir şey var ki o da S. nin ömür boyu bu yükü taşıyacağı.