Pire'nin evrimleşme süreci

      Küçüktüm. Birisi "Yalnızlık Allah'a mahsus" demişti. Nasıl da inanmıştım. Demek ki ben yalnız kalmayacaktım. Öyleyse niye hep yalnızdım?? İlk okulda üçüncü sınıfa geçtiğimde ablam eski okulda okumaya devam edemeyeceği için mecburen bende onunla birlikte okul değiştirmiştim. Yazın hocamızın alın dediği kitaptan bile vazgeçmiştim çocuk aklımla. "Baba nolur kitap almayalım ama ben aynı okuluma gideyim." diye ağlamıştım. Belki fikri değişir diye ümit ediyordum ama olmadı işte. Daha sınıfa ilk girişimde korkudan titrediğimi hatırlıyorum. Nerdeyse kırk öğrenci vardı ve birde hoca. Daha o zaman anlamıştım bu okul benim hayatımı değiştirecekti. 6 sene aynı insanların yüzünü görüp hiçbiriyle konuşmadığınız oldu mu sizin?? Benim oldu. Kimsenin haberi olmadı yalnızlığımdan. Hiç sevgilim de olmadı. Kıvırcık saçlı, esmer ve inek bir kızdım. Öyle kızların sevgilisi olmazdı. Bu tarz kızlar derste kopya çekmek için kullanılırdı sadece.

     Bitti. Öyle yada  böyle 6 sene bitti ve ben ilk okuldan mezun olduğumda herşeyin daha iyi olacağına inanmak istedim. Kız Meslek lisesini kazanmıştım. Yaşadığım 6 yılın tramvasını atamıştım daha üstümden ki 3000 kızın içine düştüm. Sağım solum kızdı. Ne mi oldu 4 sene de böyle geçti. Haa burda çok iyi dostluklar edinmedim mi, edindim. Mezun olduk ama kopmadık birbirimizden. Ama ben yine yalnızdım. Yalnızlıktan kastım sevgilimin olmaması değil. Beni anlayan ve özellikle de dinleyen kimsenin olmamasıydı. Ablamla konuşamıyordum. Üniversiteyi kazanıp gitmişti. Ailem "okumaz bu kız" diye tutturmuştu. Arkadaşlarımın kimi sevgili peşinde koşuyordu kimi de kendi derdiyle uğraşıyordu. Her sıkıntısı olan da bana geliyordu. Ağlama duvarı gibi olmuştum. Lise de bitti böyle. Lise boyunca da kıvırcık saçlı, esmer, inek ve dert dinleyen kız oldum. Ve tabi ki hiç sevgilim olmadı. Sonra üniversiteyi kazandım. Değişim işte o zaman başladı. Eskişehir benim hayatımın dönüm noktası olmalıydı. Filmlerdeki gibi işte. Çirkin kız evrim geçirmeliydi.

     İlk işim fiziksel olarak değişmek oldu. O yaz 69 kilodan 61 kiloya düşmüştüm. Yazın başında aldığım pantolon sonunda çuval gibi gelmeye başlamıştı. Ardından kaşlar alındı. Saç kesildi ve ta ta ta tammm işte yeni Pire. Üniversite de bambaşka biri olarak devam ettim hayatıma. Ve hala devam ediyorum. Evde hala o bakımsız kız olabilirim ama dışarda öyle değilim olmadım.

     İşin en güzel tarafıysa bütün hayatımı zindan eden ve benden çocukluğumu çalan ilkokul arkadaşlarımın yeni Pire'ye ağızları bir karış açık bakmaları oluyor. Hepsinden aldığım ilk tepki "Ne kadar değişmişsin Pire." oluyor ve bu beni hiç olmadığım kadar mutlu etmeye yetiyor.
  
     Bir şey itiraf etmek gerekirse aslında o yüzünü görmek istemediğim kişilerin arkadaşlık isteklerini sırf bu yüzden kabul ediyorum. Yaptığım en kötü şey bu belki ama şimdi bana imrenerek bakıyorlar. Bir zamanlar alay edip yalnız bıraktıkları kızı bir de şimdi görsünler istiyorum. Suçsa suç, ayıpsa ayıp. Sizin de iyi yerlerde olmanızı isterdim ki olanlar var da zaten. Onlarla gerçekten gurur duyuyorum. Ama biraz da siz pişman olun. Bana yaptıklarınız aklınıza gelsin. Ben o günlerin izlerini hala taşıyorsam sizde taşıyın.