Bilinçaltımın Sunduğu Acı Gerçekler

    Ahhh dostlar bende bir bilinçaltı var ki sormayın gitsin. Ne menem şeydir o bir bilseniz. Olur olmadık şeyleri olmayacak zamanlarda ısıtır ısıtır önüme sürer. Bir türlü de anlaşamayız kendisiyle. Kaç kere dedim "Bak olum ben sevmem böyle şeyleri. Hatırlamamam gereken şeyleri hatırlatma bana." diye. Ama yok efendim. Bu her seferinde başına buyruk hareket eder. Ehh bende kabullendim artık ne edeyim.

     Bilinç altım yine bir acayip bu aralar. Gitti gitti kaç sene evvel birlikte çalıştığım kadını hatırlattı bana. Azıcık dedikodu gibi olacak ama o abladan bahsetmezsem içim rahat etmeyecek. Dur bakiyim bundan 4 sene falan evvel olması lazım. Liseyi yeni bitirdiğim zamanlardı. İlk sene üniversite sınavını kazanamayınca biraz daha tekstilde çalışıp dersane parasını kazandıktan sonra işten çıkacaktım. Ondan evvel sürekli ablamla birlikte işe girip onunla birlikte çıktığım için tekstil ortamının kötülükleriyle karşılaşmamıştım. Yaz bittiğinde ablamla birlikte tanıdığım bir çok kişi de işten çıkmıştı. Neredeyse ortamdaki herkesi tanıyordum ama kendime daha yakın arkadaşlar edinmeye başlamıştım. G.. Abla da bu dönemde yakından tanıdığım biriydi. Çalışırken yan yana gelmiş, biraz sohbet etme şansı bulmuştum. 35 yaşlarında, yaşına göre çok çok güzel bir kadındı. Ayrıca kafa dengi biriydi. Bir kaç gün içerisinde çok yakın arkadaş olduk. O da bir çok insan gibi bana hemen alıştı ve hayatındaki bütün sırları anlatmaya başladı. (Yanlış anlaşılmasın sır saklamada çok ustayımdır. Burda ondan bahsediyorum ama kimsenin onu tanımadığına emin olduğum için anlatıyorum. Bir de sanırım artık konuşmaya ihtiyacım var.)

     G.. Abla'nın bana anlattığı ilk sır eşini aldattığı oldu. Bunu ilk öğrendiğimde ona çok öfkelenmiştim. İki kızı vardı. Biri 16 yaşındaydı, diğeri daha küçük. Eşi sara hastası olduğu için çalışamıyordu. Bu yüzden evin bütün yükü G.. Abla'nın tekstilde, sigortası bile olmadan, kazandığı üç kuruşa bakıyordu. Onun verdiği bu yaşam mücadelesini sevmiştim en başta. Şimdi ise ondan nefret ediyordum. Gülerek anlatıyordu eşini ve çocuklarını bırakıp gidişini. Başka bir adamla kaçıp bir hafta durup eşinin ısrarıyla eve dönüşünü. "Bana orospu derdi" diyordu. "Bende bırakıp gittim. En azından duyduğum hakaretleri artık hak ediyorum" demişti. Ben yine de ona yakıştıramamıştım. "Şimdi de buranın güvenliğiyle mesajlaşıyorum." dedi beni daha çok şaşırtmaya mı çalışıyordu anlamıyordum. Bakışmalarını görmüştüm. Mesajlarını okumuştum. Yine de inanmak istemiyordu bir yanım.

    Bitmemişti ki anlatacakları. Her fırsatta ayrı bir şey söylüyordu. Aklım almıyordu bazen dediklerini. Ustayla da aralarında bir şeyler vardı. Üstelik ustanın karısı da aynı yerde çalışıyordu. Gözünün önünde yapıyorlardı ne yapıyorlarsa. Dediğine göre adam zaten oradaki bütün dul kadınlarla ilgileniyordu. G.. Abla yalnız değildi ki. Bir çok insan(!) vardı onun gibi.25 yaşındaki kolici 40 yaşındaki kadına el şakası yapınca, kadın "azdıysan Leyla aşağıda" diyecek kadar iğrençleşmişti mesela.  40 yaşını geçmiş evli bir kolici iş yerindeki 18lik bir kızla "sosyal arkadaş" olduğunu söylüyordu. Genç bir adam bekar bir kıza sürtünüp geçtikte sonra " eğer yalnız olsaydık seni orda becerirdim." diye mesaj atacak kadar şerefsizdi. Kimin eli kimin cebinde belli değildi kısacası. Ve işin garip tarafı herkes orda neler olduğunu biliyor ve hiç sesini çıkarmıyordu. Ben ise tüm bu olanlara sadece bir buçuk iki ay içinde şahit olmuştum. Mesajları arkadaşlarım kendi elleriyle getirip okutmuştu. Nasıl bu kadar rahat davrandıklarını anlamamıştım. Belki onlar da alışmıştı. Böyle bir şeye nasıl alışılırsa artık.

     Gördüklerim midemi bulandırmıştı. Her sabah işe giderken acaba bugün hangi olay olacak diye düşünmeye başlamıştım. İtiraf etmem gerekirse biraz da korku sarmıştı. Başıma bir şey gelir mi diye tedirgin olmaya başlamıştım. Aşağıda ki depoya inmez olmuştum. Biriyle yalnız kaldığımda her an tetikteydim. İşimi halledip kaçmaya başlamıştım.

     Zaten içime kapanık sessiz bir kızdım. Erkeklere karşı bir güvensizlik vardı. Şahit olduğum olaylardan sonra tamamen güvenimi yitirdim. Hepsine karşı bir savunma mekanizması oluşturdum. Belki haksızlık yaptım kabul ediyorum ama hayatın gerçekleriyle bir anda yüzleşmek bana çok ağır gelmişti. Ben her erkeğin bir "beyaz atlı prens" her bayanın da bir "sindrella" olduğunu düşünürken meğer erkekler "kötü kurt" kadınlarda "cadı"ymış.

    İç Ses =>> Ahh be Pire fark ettim de ne kadar safmışsın.