Öküzü Kımıldatmata Geldim...

     Saat sabaha karşı 5.00 ve ben hala uyumadım. Pardon uyuyamadım. Farkındayım bu ara hep aynı sorunlarla geliyorum buraya ama blogumdan başka gidecek bir yerim yok malesef. Murat'la ipler kopma noktasına geldi. Hala sabretmeye çalışsamda bir gün "YETEEEEERRRRR" diye çığlığı basacağım. Sadece kendi konuşuyor ve her problemde beni ve Songül'ü suçlu çıkartıyor. Bir gün karşısına geçip "sus artık sus ve bir kere de beni dinle" diye bağıracağım. Senenin başından beri aynı muhabbetler dönüp duruyor. G. İ. ve A. isimlerini duymaktan nefret eder oldum. Sevdiğim insandan bile soğutuyor. Aşk meşk mevzularından gına geldi. Tamam kabul bir zamanlar bende onun konuşmasından tavrından yakınlığından etkilenmiştim (ki emin olun herkes etkilenir) ama bu kesinlikle aşk gibi bir şey değildi. Sadece ona karşı ayrı bi yakınlık duyuyorsun. Şimdi ise tamamen ayrı dünyalardayız. Ona karşı ne kadar yakın olmaya çalışsamda uçurumlar var aramızda. Ve onun artık en yakın arkadaşım, en güvendiğim insan dediği kişi ben değilim. Bu sözler tek taraflı söylenmez. Ben bir zamanlar onun için bu sözleri göğsümü gere gere söylerken şimdi aynısını yapamıyorum. Ve eminim o da benim için aynı şeyi düşünüyor.

      Artık onun önceliği başkaları ama benim için hala ondan öte kimse yok. Ben hala bir ümitle onun gerçekleri görmesini bekliyorum ve eğer bir gün önceliğim bir başkası olursa ikimiz arasındaki ipler kopmuş olacak. O gün onun karşısına geçip "Her zaman her şeyi bizden bekledin. Senin için elimden gelen her şeyi yaptım. Kimseye vermediğim değeri verdim. Dostun olarak doğrularının da yanlışlarınında yanında oldum. Hatalı olduğun şeyleri sadece sana söyledim. Biri senin hakkında bir laf etmeye kalksa ağzının payını verdim. Senin yüzünden insanlar arkamdan laf etti sesimi çıkarmadım. En zor gününde yanından bir an olsun ayrılmadım. Senin gözyaşlarına bile şahit oldum. Maddi manevi her şekilde destek oldum. Parasız kaldım para verdim. Yalnız kaldın ben vardım. Şimdi tüm bu yaptıklarımı üç günlük insanlara değiştin veya değişmek üzeresin. Ona da eyvallah ama bundan sonra hayatında ben yokum. Şimdiye kadar sen hep benim yanımdaydın ve ben bunun karşılığını fazlasıyla ödedim. Sen gittin ben yine yanında olmaya devam ettim. Sen sandın ki benim gidecek yerim yok. Ama bir yerde hatalıydın. Ben bu güne kadar yanımdaki kalabalıklara rağmen yalnızdım ve bundan sonra da yalnız kalabilirim." demek isterim ama tabi ki diyemem. Üzülür belki. Aslında üzülmez de ne bileyim belki kırılır. Onun yerine "Ben gidiyorum artık" der susarım. O yine sayar, sen şunu yaptın, sen bunu yaptın, beni yarı yolda bıraktın, der. Ben yine susarım. İçim kan ağlar. Dosluğumuz bitmeseydi derim. Keşke biraz daha sabretseydim, derim. Belki her şey düzelirdi, derim. Yine kendimi suçlarım anlayacağınız.

      Yine de bitmeli ve bitecek. Bu sonu getiren ben olmayacağım ama bitecek biliyorum.

Ablamla da her şey gittikçe kötüye gidiyo. Sorun bende mi diye düşünüyorum bazen. En son "Hayırdır, bi sorun mu var?? Bişey olmasa aramazsın"lı konuşmadan sonra daha da aramadım. Ne de olsa ben bi sorun olmadan aramıyorum onu. Geçen babam aramış. "Nasılsın, iyi misin??" gibisine. Halamın köyden merkeze hastaneye geldiğini söylemiş, bende yardımcı oluyorum, demiş. Ablam kızmış "Onlar sen hastalansan bakarlar mı?? Sen onlara bakıyosun.." falan demiş. Babam da doğal olarak "O benim kardeşim tabi bakacağım. Onlar bana bakmasa bile ben onlara bakarım." gibi şeyler söylemiş. Bi de üstüne "Bize bişey olsa sen bakmayacaksın anlaşılan" demiş. Kısaca kavga etmişler. Sonra ablam annemi aramış. Bir nevi şikayet etmiş babamı. Bu sırada annem de teyzemle birlikte hastanede. Haftalardır ona bakıyo. Anneme laf edilmiyo. Neyse annem de babamı aramış. "Niye öyle dedin üzmüşsün kızı" falan demiş. Yazık babam ablamdan daha çok üzülmüş o da beni aradı. Böyle böyle oldu Pire dedi. O anlatırken benim için cız etti. Bende elimden geldiğince babama destek oldum. "Kardeşin sonuçta bakacaksın tabi" dedim. (ki tabi ki bakmalı. Onlar kardeş sonuçta birbirleri üzerinde hakları var.) "Annem haftalardır başka şehirde kardeşinin yanında o nasıl bakıyosa sende bakacaksın." dedim. Alış veriş mi bu ben hastalansam onlar bakmaz bende onlara bakmayayım gibi bir düşünce olabilir mi?? Ama biliyorum ki bana bişey olsa ablamın zerre kadar umrunda olmaz. Ne de olsa o hastalansa ben ona bakmam(!)

     Öyle işte. Babamla konuştuktan sonra daha kötü oldum. Biraz da ablama kızdım. Olaylara tek taraflı bakmasına kızdım. Babamın bu kadar üstüne gitmesine kızdım. Bir şeylere sinirlenip, sinirini başkalarından çıkarmasına kzıdım. Babamı bu kadar üzmesine çok çok çokkkk kızdım. Umarım aklı başına gelir arar babamın gönlünü alır. Ben konuşuyo olsam söylerdim ama bende sinirliyim. aramayı da düşünmüyorum. Bakalım ne zaman aklı başına gelecek.

      İşte uykularımı kaçıran şeylerden bir kaçı bunlar. Daha devamı da var da yazsam roman olur derler ya aynı ondan işte. O yüzden ben içime oturmuş olan öküzü kaldıramamış olsam da kımıldayıp yavaştan yavaştan kaçıyorum. Kendinize mukayyet olun. Yüzünüzden gülücükleri eksik etmeyin. Bana da şans dileyin :))