Vayy arkadaş..

   

Vedalaşmalardan nefret ederim dedikte en azından bir el sallayanım olsaydı be yaa...

     Ben buralarda yokken neler yaptım neler. Salı günü eskişehire gittim. Fizik bütünlemesi vardı. Sınava girdim ve geri geldim. Dersten geçtim mi?? yokk nerdeee :)) Bende bu hoca varken geçmem imkansız gibi birşey zaten. Her neyse konumuz o değil.

     Giderken otogara yalnız gitmek koymadı da gelirken de kimse olmayınca pek bir efkarlandım. Herkes birileriyle sarılıp vedalaşıyordu ama benim kimsem yoktu yanımda. Otobüsün içinden ayrılanları izledim bir süre. Altı saat boyunca da yalnızdım kimse yoktu yanımda. Düşünme fırsatım oldu anlayacağınız. Karanlıkta yolları izledim. Gelmeden önce Murat'la konuşmuştuk biraz sanırım onunda etkisi oldu. "Yalnızsın işte Pire" dedim. "Daha nesini düşünüyorsun. Ölsen arkandan üç gün ağlarlar dördüncü gün unuturlar. Kimsenin umrunda olmazsın."

    Sabahta otobüsten 5 te indim. Sokakta in cin top oynuyordu. Evin yerini de çok mu aramışlar bilmiyorum. "Cehennemin dibi" olarak tabir edebilecek bir yerde. O vakitte dolmuş falan çalışmıyor tabi. Taksiye binmek için gidene kadar eve varırım dedim. Aldım valizi arkama başladım yürümeye. Kağıt toplayan bir adamla karşılaştım önce. O beni görmedi ama ben uzaklaşana kadar baktım arkasından. Az ilerde sabah namazını bekleyen bir dedeyle karşılaştım. Tarlaya çalışmayan giden bir teyze de vardı. 15 dk boyunca tek bir araç bile geçmedi.

     Bugün bir kez daha karar verdim çalışmaya başlayayım arkama bakmadan gideceğim buralardan. Denizli'yi ne kadar seversem seveyim burda yaşamayı hiç düşünmemiştim zaten. Üniversiteyi kazandığımda bütün arkadaşlarım ağlarken benim keyfime diyecek yoktu. Hala da Eskişehirden ayrılırken efkarlanıyorum işte. Sanki evim orasıymış gibi, sanki senelerdir Denizli'de değil de Eskişehir'de yaşamışım gibi. İçimden bir parça oraya aitmiş gibi...