Ben ilkokuldayken..

     Önemli olan sadece öğretmen olmak değildi. Herkes birbirine bişeyler öğretiyordu. Önemli olan vicdan sahibi olmaktı. İnsan yetiştirmekti. Öğretmen olmak küçük bir kız çocuğunun hayatını değiştirebilecek kadar önemli bir şeydi.

     Üçüncü sınıfa geçtiğimde ablamla başka bir okula kaydımızı yaptırdı babam. Bu okula gitmemek için çok ağladığımı hatırlıyorum. Hatta o küçücük halime babama teklif ile sunmuştum. Öğretmenimin yazın çalışmamız için şart koştuğu kitabı almak istemediğimi ben kendim çalışarakta geçeceğimi söylemiştim. Yemedi tabi :))

     Yeni okulumda ilk kez sınıfa girdiğimde içimde kocaman bir korku vardı sadece. Burdaki öğrencileri hiç tanımıyordum. Sınıfa en son ben geldiğim için en arka sıraya geçmek zorunda kalmıştım. Hiç kimseyle konuşmuyordum. Yok aslında konuşamyordum. Onlar benden apayrı bi dünyaya sahiptiler. Sessiz sedasız tam 6 sene geçirdim o sınıfta. Nasıl oldu demeyin valla oldu. Hiç kimseyle samimi olmadan tam 6 sene okudum. Hiçbirine hiç bir zaman güvenmedim. Hiç kimseye sıkıntımı anlatmadım. Kimseyle konuşmadım. Sınıf okulun en berbat sınıfıydı zaten. Daha ilkokulda sigara içeni, içki içeni, adam bıçaklayanı ne ararsan vardı. Hatta bir ara internet kafenin sahibini bıçaklayan çocukla yan yana bile oturmuştum. Bana hiç korkutucu gelmemişti. Bana bişey yapacağını hiç düşünmemiştim. Hatta iyi bile anlaştık.

     Sıınıfla ne kadar konuşuyorsam öğretmenlerle de o kadar konuşuyordum. Hiç birinin beni tanıdığını düşünmüyordum. Varla yok arasında bişeydim. Hiç tenefüse çıkmıyordum. Yemiyordum, gezmiyordum. Allah'ım şimdi düşünüyorum da nasıl yaşamışım 6 sene. Küçük bir çocuk için ne büyük bir şeymiş. Hafızamda kalan küçük anılarsa hep son seneye ait. Son sene iyi kötü bir çok öğretmen hayatımda iz bıraktı çünkü. Nefret ettiğim bir dersin öğretmeni sadece gülerek sınıfa geldiği için en yüksek notla geçmiştim mesela. Hala da unutamam sayesinde hiç inkılap dersine çalışmadan üniversitede bile çan yaptım :)) Bir de beden öğretmeni vardı. Beni hiç tanıdığını bimezdim. Bir kere yüzüme bakmışlığı bile yoktu. Bir gün benden dosyaları doldurmamı istemişti. Bende severek yapmıştım o yaşta öğretmenin öğrenciye bir görev vermesi paha biçilemez bir şeydi. Resmen bizi ayak işleri için kullanıyorlarmış şimdi anladım :)) Neyse dosyaları doldurdum giderken bana "Pire bi gel" dedi. Ne var şimdi bunda demeyin. Benim öğretmenin yanına bir gidişim var kanatlarım olsa uçacağım. Meğer benim ismimi biliyormuş. 6 senedir bir kez bile kullanmamıştı ama biliyormuş işte. Bir de fen dersine iki hafta giren bir adam vardı. Suratı hep beş karış derse gelirdi. Sınıfta bağırır dururdu. Bir öğrenciye demir sandalye fırlatmıştı. Çocuğu teğet geçti. Kaçmasa bir yerleri kırılırdı kesin. Çok tutmadılar onu zaten. Adam manyaktı biraz hemen başka bir okula atadılar. Orda da rahat durmamıştır da neyse.

    İşte küçük şeyler insan hayatını böyle etkileyebiliyormuş. İnsan olmak ve insan yetiştirmek zor iş vesselam :D :D